Het verlies van mijn vriendin Carla

De eerste week van de meivakantie 2023 was ik met mijn gezin in Spanje voor vakantie en een bezoek aan vrienden die naar Spanje zijn verhuisd. Het plaatsje waar ze zijn gaan wonen is Moraira. Ik kon dit plaatsje. Een van mijn beste vriendinnen is in 2007 ook daar gaan wonen ik had haar in 2003 leren kennen als collega bij een woningbouw in Alphen aan den Rijn. We werden dikke maatjes en dat bleef ook toen ik ergens anders ging werken.

In 2007 gooide ze het roer om. Ze besloot haar baan op te zeggen en te gaan werken in een restaurant in Moraira te Spanje. Dat was wel even een hele verandering voor de vriendschap maar we hielden iedere week contact via de mail, skipe of telefoon. Enkel al via de mail hadden we al enorm veel lol.
Bij het restaurant waar ze ging werken zat een woning. Ik ben in 2007 een week op bezoek geweest in Moraira en in 2008 een week bij haar in Mascarat waar ze inmiddels een upgrade naar een fijn appartement had ondergaan. Tussendoor was ze geregeld in Nederland en dan spraken we altijd af.

In het voorjaar van 2009 verloor ze plotseling haar moeder, waar ze dagelijks contact mee had via Skipe. Dit was een enorme klap voor haar, ze deelde heel erg veel met haar moeder. Hier had ze het erg moeilijk mee. Inmiddels had ze in Spanje een relatie gekregen met een Nederlandse man die in Althea in Spanje woonde. Ze was daar steeds vaker en trok op een gegeven moment helemaal bij hem in.
In 2009 was ze geregeld in Nederland geweest, ik had haar nieuwe onderkomen nog niet bezocht in Althea. Wel vroeg ze het geregeld. Maar dat zou er vast wel een keer van komen.

14 dec 2009 werd ik aan het begin van de avond gebeld door Carla. Althans dat dacht ik want dat stond in mijn scherm. Ik ging er lekker voor zitten en kreeg haar schoonzus aan de telefoon die me vroeg of ik even wilde gaan zitten en me toen vertelde dat Carla uit het leven was gestapt die nacht. Vol ongeloof, onbegrip maar ook ergens begrip.
Ik had zelfs nog een e-mail van haar ontvangen een aantal uur voordat ze uit het leven was gestapt. Waarin ze over toekomst plannen schreef. Was het een opwelling? Haar schoonzus vertelde me over een brief die ze hadden gevonden waarin stond om o.a. mij op de hoogte te stellen en dat het haar speet.

De schoonzus van Carla vroeg gelukkig of ik wilde komen. Ik boekte een vlucht en ik lande een paar dagen later op Alicante waar ik werd opgewacht door haar familie.

Ik logeerde met de familie van Carla bij de vriend van Carla. Nu was ik in de woning waar ze was ingetrokken. Zo ontzettende vreemd dat ze er niet was.

Ik las haar afscheidsbrief en haar dagboek. Ze kon zich soms zo verloren en alleen voelen. Ik had begrip. Echt huilen en helemaal voelen kon ik het niet. Het afscheid zelf was erg sober en drong niet echt tot me door.
Ik dacht toen wel dat mijn nuchterheid hier voor zorgde. Nu weet ik, ik distantieerde me van het voelen. Het leek ook vaak niet helemaal van mij.

Toen ik thuis kwam lag er een kerstkaart op mijn deurmat van Carla, met drie witte duiven erop. De kaart was helemaal vol geschreven en ze sloot de tekst af met;

“Ik hoop ook dat je niet al teveel zal werken en alleen maar aan geld verdienen denkt. Een beetje ontspannen op zijn tijd is goud waard hoor. Ik hoop dat je we in het nieuwe jaar veel mogen lachen en dat je deze kant op komt. Dikke Kus”

Ik ben aan het werk gegaan en nog een tijd contact gehouden met haar familieleden in Nederland. Ieder jaar rond de kerstdagen voelde ik me rot maar ik verdrong dit en toen ik zelf een relatie kreeg en een gezin verdween het meer naar de achter grond. In het werken met opstellingen kwam het wel geregeld voorbij maar ik kon het maar moeilijk echt voelen.

Nu een aantal jaar later met het idee dat we naar Moraira zouden gaan, voelde ik de behoefte om de plekken te gaan bezoeken waar ze had gewoond.
In de aankomst hal op Alicante kwam het meteen omhoog maar ik voelde nu, dat ik het nu wel kon, ik was nu wel in staat wat ik toen niet kon. De dagen erna was ik emotioneel met golven. Ik ben op zoek gegaan naar de 3 woningen waar ze heeft gewoond. Heel bijzonder hoe beelden gingen herleven. Met omgevingsfoto's van toen zocht ik naar aanknopingspunten wat het speciaal maakte. Het restaurant waar ze werkte bestond nog maar had een andere eigenaar.
2023: de foto is haar eerste woning in Moraira deze stond er nog.

De onbewust worsteling van het tegenhouden voelde zwaarder dan uiteindelijke in de overgave zakken en te voelen wat ik was kwijt geraakt. Dit heeft me zoveel ruimte gegeven in me lijf. Het deed erg zeer en nog kan ik het gemis zo voelen maar het voelt als een verrijking dat ik het nu in kan sluiten.

2023: de foto is het appartement in Mascarat

De laatste woning in Althea waar ze samen woonde, daar is ze uit het leven gestapt. Ik heb daar aangebeld en haar toenmalige vriend even kort gesproken. Het was een bijzondere en onwerkelijke plek om weer even te voelen en het nu te beleven in plaats van me af te sluiten voor de werkelijkheid.

2023: De foto is het uitzicht vanaf de woning in Althea deze woning staat op een berg.

Nu voelt het meer als van mij en misschien wordt dat nog wel meer. Mijn zeer dierbare vriendin die ik verloren ben. En ook de lol en de lachbuien die daardoor in de schaduw kwamen te staan. En dat zelfs het vertrek naar het zuiden haar niet hier kon houden. Dankbaar voor de mooie herinneringen. En ik heb nog altijd veel binnenpretjes als me iets aan haar doet denken. Ik heb ontzettend genoten van de vriendschap en het voelt echt als veel te kort. Ze reist met me mee.